SUSRET REGIONA ILI SUSRET KONTINENATA? Ženska košarka južno od Beograda u velikoj krizi

Proteklog vikenda, u organizaciji Košarkaškog saveza Srbije i regionalnog Košarkaškog saveza Beograda, a u cilju praćenja košarkašica i njihovog razvoja, u Beogradu je održan susret regiona za devojčice rođene 2009, 2010. i 2011. godine između selekcije regiona Beograda i zajedničkih selekcija Istočne i Južne Srbije.

NBA: Od 1 sat iza ponoći igraju Atlanta – Dalas, a u kladionici MaxBet je kvota na pobedu gostiju 1.78.

Sve tri pobede su ostvarile košarkašice sa regiona Beograd. U utakmici devojčica 2009. godišta rezultat je bio – 100:32. U meču 2010. godišta Beograđanke su pobedila sa 102:40, a u duelu devojčica 2011. godišta – 97:47. Susretu regiona prisustvovala je Ana Joković, potpredsednica KSS za žensku košarku i mogla je da vidi odnos snaga najboljih devojčica u tri generacije sa tri regiona, dva ujedinjena protiv beogradskog.

MINUS 180 OD BEOGRADA

Pisanje o mlađim kategorijama je osetljivo i nezahvalno sa mnogo aspekata. Ipak, činjenice zaslužuju komentar, a nisu vezane isključivo za mlađe kategorije, već otkrivaju ogroman problem u ženskoj košarci o kome malo ko govori i piše. Tri generacije devojčica iz dva regiona koja pokrivaju prostor u kome živi oko milion i po stanovnika su u tromeču protiv vršnjakinja iz Beograda i okoline izgubile sa ukupno 180 razlike. Beogradski region je odavno dominantan u odnosu na jugoistok države, a prednost u ovakvim utakmicama koje KSS organizuje iz godine u godinu se povećava. Iako bi organizovanje ovakvih provera trebalo da služi da razlika svake godine bude sve manja, zar ne?

Ženske košarke se setimo kada su velika reprezentativna takmičenja, tada smo skloni i da kritikujemo rezultate koje Srbija ostvaruje, a kada se pogleda slika ženske košarke u Srbiji i uporedi sa rezultatima seniorske reprezentacije, nespojivo je kako tim Marine Maljković iz baze koju imamo izvlači ono najbolje i ravnopravno izlazi na crtu najboljima na svetu.

Na jugoistoku Srbije je broj ženskih klubova mali, a samim tim je i broj devojčica koje treniraju nedovoljan i nije u skladu sa potencijalima regiona. Primera radi, u generaciji rođenih 2010. godine, u Nišu, gradu sa preko 200 hiljada stanovnika, trenutno je u klubovima koji igraju regionalna i međuregionalna takmičenja registrovano, brojem i slovima –  ukupno pet devojčica!!! I to je samo jedan od razloga zašto su rezultati utakmica mlađih kategorija između regiona kao da su između košarkašica sa različitih kontinenata.

DVA REGIONA I ŠEST SENIORSKIH KLUBOVA

Elitno žensko košarkaško takmičenje u Srbiji je Prva ženska liga i u njoj se od klubova sa jugoistoka države takmiči samo niški Student i ove sezone se grčevito bori za opstanak. Ako neko misli da je situacija bolja u Drugoj ženskoj ligi Srbije, nije u pravu. I tamo se takmiči samo jedan klub, a to je Rudar iz Bora. A u jednoj grupi poslednjeg seniorskog ranga takmičenja, Prvoj regionalnoj ligi, postoje još četiri ekipe sa juga i istoka Srbije. Dakle, nije teško da se prebroji, na teritoriji u kojoj živi oko milion i po stanovnika ima ukupno šest seniorskih ženskih klubova u takmičenjima!!! Neka svih šest imaju po 12 seniorki, a nemaju, dolazimo do broja od nekih 70 košarkašica, a realno, nije ih ni toliko.

Odgovornost za takvo stanje snose delom svi koji se bave košarkom u državi. Klubovi, košarkaški radnici, ali i Košarkaški savez Srbije. Potencijal koji poseduju ova dva regiona sigurno je mnogo veći od onog koji je trenutno njegov proizvod. Na koju god stranu da krenemo sa pronalaženjem razloga zašto je stanje ovakvo, naići ćemo na ista opravdanja svih koji žive od košarke u ovoj zemlji. Uglavnom se sve vrti oko novca koga nema, oko klubova koji ne mogu da obezbede termine za treninge, oko trenera koji nisu dovoljno plaćeni i ne mogu da rade svoj posao kako misle da treba…

U BEOGRAD I ZA DŽABA

A, istina je da našoj ženskoj košarci nedostaje strategija i nedostaju sportski radnici koji znaju posao. Jer ne postoji nikakvo logično objašnjenje da u istoj državi imamo ovakve nelogičnosti između regiona. Ovakva aktuelna situacija dovodi do toga da klubovi sa jugoistoka, iako iz najmanje finansijski razvijenih sredina, imaju najveće troškove. Prvo, putovanja su mnogo duža i skuplja u odnosu na veliki broj klubova koji je skoncentrisan na severu države i u Beogradu, a takse su iste za sve.

Ono što je mnogo bitnije za pravljenje dobrih rezultata, to su košarkašice. Ukoliko klub sa jugoistoka želi da dovede košarkašicu sa severa ili iz Beograda, mora da plati mnogo više od njene tržišne cene. Dok devojke sa juga u vojvođanske klubove idu za isti novac za koji igraju i u matičnim klubovima, a u Beograd i za manji, samo da budu bliže košarkim centrima moći. Isto to važi i za ambiciozne trenere koji gledaju da što pre odu, a uz izvinjenje izuzecima kojih ima, ostaju oni manje ambiciozni.

GASE SE FINANSIJSKI MOĆNIJI OD ONIH SA JUGOISTOKA

Svedoci smo da se nekoliko ženskih klubova sa severa države u poslednje vreme ugasilo, a neki se trenutno u javnosti predstavljaju da su pred gašenjem. Svi oni su i u najtežim okolnostima, kada su se odlučili za takav čin, bili, ili su još uvek u boljoj finansijskoj situaciji nego klubovi na jugoistoku koji se „bore za život“. Žalosno je što se takve stvari dešavaju u Srbiji, čak i u košarkaški razvijenijim sredinama, ali je najkritičnije na jugoistoku države.

Ukoliko se nastavi ovako, sledeći susret generacija devojčica sa regiona će se završti još većom razlikom, a za par godina i neće da bude dovoljno devojčica za selekcije u svim godištima. Pitanje je i koliko će da bude seniorskih košarkašica. A, uprkos ovakvoj situaciji, i danas u reprezentativnim selekcijama, počevši od seniorske, igraju devojke sa dva regiona o kojima je reč u tekstu. To je još jedan dokaz da postoji ogroman potencijal koji neko ne koristi na pravi način. Bar je u ženskoj košarci, neopterećenoj podelama koje vladaju u muškoj, to teoretski moguće. Za praksu su ipak potrebni pravi ljudi na pravim mestima.